๑. ถ้าทำใจร้อน จะร้อนใจภายหลัง
๒. ถ้าทำมักง่าย จะวุ่นวายภายหลัง
๓. ถ้าเห็นแก่ได้ จะเสียใจภายหลัง
๔. ถ้าเห็นแก่กิน จะถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม
๕. ถ้าพูดพล่อยๆ จะเสื่อมถอยความนับถือ
๖. ถ้าสบายเมื่อหนุ่ม จะกลุ้มใจเมื่อแก่
๗. ถ้าทำตามใจชอบ จะได้รับสิ่งที่ไม่ชอบใจ
๘. ถ้าทำบาปแลกบุญ จะขาดทุนเรื่อยไป
๙. ถ้าเห็นแก่ธรรม สุขเลิศล้ำตลอดกาล
๑๐. คนที่ไม่รักษาเวลา คือคนฆ่าตัวเอง
๑๑. อดีตคือความฝัน ปัจจุบันคือภาพมายา
อนาคตคือความไม่แน่นอน
๑๒. ไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้แต่ตัวของเราเอง
๑๓. โกรธคนอื่น เหมือนจุดไฟเผาตัวเอง
๑๔. เมตตาคนอื่น เหมือนสร้างบ้านให้ตัวเอง
๑๕. อย่าระแวงคนอื่น ยิ่งกว่าระวังตัวเอง
๑๖. ชีวิตไม่พอกับตัณหา เวลาไม่พอกับความต้องการ
๑๗. ที่พักสุดท้ายของชีวิต คือป่าช้า
๑๘. ถ้าทำตัวแข่งกับสังคม ความล่มจมจะตามมา
๑๙. ถ้าทำงานเห็นแก่หน้า จะพบกับปัญหาเรื่อยไป
๒๐. ถ้าทำตัวเห็นแก่ได้ อย่าหวังน้ำใจจากเพื่อนฝูง
๒๑. ถ้ากลัวเกินไป จะทำอะไรไม่สำเร็จ
๒๒. ถ้ากล้าจนเกินงาม จะพบกับความเดือดร้อน
๒๓. ถ้าขาดความพอดี จะเป็นหนี้ตลอดกาล
๒๔. ถ้าหวังแต่ความสนุก จะพบความทุกข์มหันต์
๒๕. ถ้าขาดความยั้งคิด ชีวิตจะหมดความหมาย
๒๖. ถ้าทำใจให้สงบ จะพบกับความสุขเยือกเย็น
๒๗. ถ้ามีความพอดี จะเป็นเศรษฐีในเรือนยาจก
๒๘. ถ้ามีแต่ความงก จะเป็นยาจกในเรือนเศรษฐี
๒๙. ถ้ามีเมตตาจิต จะมีญาติมิตรทั่วบ้าน
ถ้าเมตตาเกินประมาณ จะพบคนพาลทั่วเมือง
๓๐. ถ้าผูกใจเจ็บ จะเจ็บใจเรา ถ้าเมตตาเขา ใจเราสบาย
๓๑. ถ้าคิดถึงแต่ความหลัง จะพบรังแห่งความเศร้า
๓๒. ถ้ามีแต่ความมัวเมา จะพบความปวดร้าวภายหลัง
๓๓. ถ้าทำดีเพื่อเด่น จะถูกเขม่นจากญาติมิตร
๓๔. ถ้าทำความดีด้วยน้ำจิต จะมีชีวิตอยู่อย่างสบาย
๓๕. ถ้าหวังพึ่งแต่คนอื่น จะต้องกลืนน้ำตาตัวเอง
๓๖. ถ้ารู้จักใช้เวลา ชีวิตจะมีค่ากว่านี้
๓๗. อย่าพยายามทำคนอื่นให้เหมือนใจเรา
เพราะเราก็ทำให้เหมือนใจคนอื่นไม่ได้
๓๘. อย่าทำตัวเป็นผู้รับฝ่ายเดียว จงทำตัวเป็นผู้ให้ด้วย
๓๙. อย่าทำตัวให้เด่นกว่างาน จงพยายามทำงานให้เด่นกว่าตัว
๔๐. อย่าทำบ้านให้แข็งแรงกว่าพื้นฐาน
จงทำพื้นฐานให้แข็งแรงกว่าบ้าน
๔๑. อย่าพยายามทำสิ่งที่ได้ให้เท่ากับใจ
จงพยายามทำใจให้เท่ากับสิ่งที่ได้
๔๒. ถ้าไม่กินอยู่เท่าที่มี จะได้เป็นเศรษฐีเงินกู้
๔๓. ถ้ามั่วสุมกับอบายมุข จะพบความทุกข์ในเบื้องปลาย
๔๔. ถ้าทำหูเบาเอาเขาว่า จะต้องน้ำตาตกใน
๔๕. ถ้าพูดโดยไม่คิด เท่ากับพ่นลมพิษใส่คนอื่น
๔๖. ถ้าจริงจังกับโลกเกินไป จะต้องตายเพราะความเศร้า
๔๗. ถ้าต้องการความเป็นอิสระ ให้พยายามชนะตัวเอง
๔๘. ถ้าไม่รู้จักความทุกข์ จะพบกับความสุขได้ที่ไหน
๔๙. ถ้าไม่ยอมปล่อยวาง จะพบกับความว่างได้อย่างไร
๕๐. ถ้าวางก็เบา ถ้าเอาก็หนัก
๕๑. หยุดวุ่นก็ว่าง ปล่อยวางก็สบาย
๕๒. ถ้าหาความสุขจากความมัวเมา ท่านกำลังจับเงาในกระจก
๕๓. ถ้าอยากเป็นคนงาม อย่าวู่วามโกรธง่าย
๕๔. ถ้าอยากเป็นคนสบาย อย่าเบื่อหน่ายความเพียร
๕๕. ถ้าอยากเป็นคนมั่งมี อย่าเป็นคนดีแต่จ่าย
๕๖. ถ้าอยากเป็นคนนำสมัย อย่าทำลายวัฒนธรรม
๕๗. ถ้าอยากเป็นคนมีเกียรติ อย่าเหยียดหยามคนอื่น
๕๘. ถ้าอยากเป็นคนดัง อย่าหวังความสงบ
๕๙. ถ้าอยากมีความรู้ อย่าลบหลู่อาจารย์
๖๐. ถ้าอยากหาความสำราญ อย่าล้างผลาญสมบัติ
๖๑. ถ้าอยากเป็นคนมีอำนาจ อย่าขาดความยุติธรรม
๖๒. มีสติตามรักษาจิต ชีวิตสุขสงบเย็น
๖๓. เป็นอยู่เท่าทีมี ดีกว่าเป็นเศรษฐีเงินผ่อน
๖๔. ทำการงานอยู่กับบ้าน ดีกว่าสุขสำราญในบ่อน
๖๕. แสวงลาภจากการงาน ดีกว่าบนบานบวงสรวง
๖๖. ไม้เท้าของคนเฒ่า ดีกว่าลูกเต้าอกตัญญู
๖๗. รักกันฉันพี่น้อง ดีกว่าเงินทองเป็นไหนๆ
๖๘. ปิดปากไว้ไม่พูดจา ดีกว่านินทาคนอื่น
๖๙. ยอมลำบากเมื่อหนุ่ม ดีกว่าจะกลุ้มเมื่อแก่
๗๐. อยู่คนเดียวอย่างสงบ ดีกว่าคบคนพาล
๗๑. ทำความดีแล้วดัง ดีกว่าถูกชังเพราะความชั่ว
๗๒. ถ้ากินอยู่เกินฐานะ ชีวิตจะขรุขระเดือดร้อน
๗๓. ยอมลำบากเมื่อตอนต้น ดีกว่ายากจนทีหลัง
๗๔. เป็นอยู่อย่างหมดหวัง คือการขุดหลุมฝังตัวเอง
๗๕. ชีวิตคือการต่อสู้ จงเป็นอยู่ด้วยความอดทน
๗๖. ถ้าตกอยู่ใต้อำนาจยาเสพติด เท่ากับเผาชีวิตทั้งเป็น
๗๗. ถ้ามัวเมาเอาแต่ดัง ชีวิตจะพังเพราะชื่อเสีย
๗๘. ถ้าจะเป็นผู้ใหญ่ อย่าเชื่อง่ายหูเบา
๗๙. อำนาจวาสนา คือที่มาของความกังวล
๘๐. โลกจะลุกเป็นไฟ เพราะใจขาดธรรมะ
๘๑. ชีวิตจริง ไม่เหมือนฝัน
๘๒. ถ้าชนะด้วยอาวุธ จะสิ้นสุดด้วยความแค้น
ใช้ธรรมะชนะแทน ความขุ่นแค้นจะหายไป
๘๓. ถ้าเสรีไม่มีขอบเขต จะเป็นเหตุให้ก่อกวน
ถ้าเสรีมีตามควร จะชักชวนให้เจริญ
๘๔. ถ้าผู้ใหญ่ตามใจว่า จะชักพาให้เดือดร้อน
ถ้าผู้น้อยฝืนคำสอน จะเดือดร้อนไปทั่วเมือง
๘๕. ถ้าทำงานมุ่งเพื่อตัว จะหมองมัวชั่วชีวิต
ถ้าทำงานเพื่ออุทิศ สิ้นชีวิตชื่อยังอยู่
๘๖. เป็นพระไม่สังวร จะถ่ายถอนความศรัทธา
เป็นชาวบ้านไม่เสาะหา จะนำพาให้ล่มจม
๘๗. ประชาธิปไตยตามใจว่า คือที่มาแห่งความวุ่นวาย
๘๘. สังคมจะเป็นธรรม เพราะไม่เหยียบย่ำคนอื่น
๘๙. คนไม่เคารพกฎหมาย เหมือนวัวควายไม่มีคอก
๙๐. ดูบ้านเมือง ดูที่ความสะอาด ดูประชาชาติ ดูที่ความสามัคคี
๙๑. ดูคนดี ดูที่ทำงาน ดูลูกหลาน ดูที่ความเคารพ
๙๒. ดูหญิง ดูที่ความอาย ดูชาย ดูที่ความกล้าหาญ
๙๓. ดูพระ ดูที่กิจวัตร ดูคฤหัสถ์ ดูที่ความขยัน
๙๔. ดูตัวเอง ติเตียนตัวเอง ดีกว่าเพ่งโทษผู้อื่น
๙๕. คอยตักเตือนตนเอง ดีกว่าเพ่งโทษคนอื่น
๙๖. เพ่งโทษตน เป็นบัณฑิต เพ่งความผิดคนอื่น เป็นพาล
๙๗. เสียเงินทองไม่เป็นปัญหา เท่ากับเสียเวลาและเสียใจ
๙๘. ถ้าใช้กฎหมู่ จะอยู่อย่างรำคาญ
ใช้อำนาจทางศาล จะสำราญทั่วเมือง
๙๙. เห็นผู้ใหญ่ว่าโง่ เห็นนักเลงโตว่าฉลาด
เห็นพ่อแม่ไม่สามารถ คืออุบาทว์บ้านเมือง
๑๐๐. เห็นคุกเป็นบ้าน สุราบานเป็นเพื่อน
บ้านเรือนเป็นศาลา คือที่มาของความวิบัติ
๑๐๑. ส่งเสริมการพนัน แข่งขันความมั่งมี
ไม่เชื่อคนแต่เชื่อผี จะมั่งมีได้อย่างไร
๑๐๒. ความสุขโลกีย์ มีได้ชั่วคราว ความสุขยืดยาว ต้องเข้าหาธรรม
๑๐๓. ปฏิรูปจะได้ผล ประชาชนต้องร่วมใจ
๑๐๔. ถ้าจะทำงานเพื่อชาติ อย่าแสวงหาอำนาจเพื่อตัว
๑๐๕. ถ้าจะทำงานเพื่อศาสนา อย่าแสวงหาอามิส
๑๐๖. อยากให้ไทยคงเป็นไทย อย่าทำลายวัฒนธรรม
๑๐๗. ความวิบัติของชาติ คือประชาราษฎร์แตกสามัคคี
๑๐๘. สังคมมากกว่าส่วนตัว ชีวิตครอบครัวจะเดือดร้อน
๑๐๙. เป็นทุกข์เพราะความจน ดีกว่าทนทุกข์เพราะเป็นหนี้
๑๑๐. ประดับกายด้วยความดี มีราศีกว่าประดับเพชร
๑๑๑. โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า ไม่โกรธไม่โมโห จะได้ไม่โง่ไม่บ้า
๑๑๒. โมโหทำไม บอกให้ใจเย็นๆ
๑๑๓. ฆ่าสัตว์ได้โทษ ฆ่าความโกรธได้บุญ
๑๑๔. ถ้าไม่รู้จักความทุกข์ จะพบความสุขได้ที่ไหน
๑๑๕. อยากจะหนีความทุกข์ อย่าหวังความสุขทางกาย
๑๑๖. ความไม่พอยากจนเป็นคนเข็ญ พอแล้วเป็นเศรษฐีมีความสุข
ถึงจะอยู่ถิ่นใดใจไม่ทุกข์ อยากมีสุขต้องแก้จนเป็นคนพอ
๑๑๗. ปฏิวัติดัดนิสัย เป็นการแก้ไขที่ถูกต้อง
๑๑๘. ถ้ารักประเทศชาติ อย่าถือโอกาสร่ำรวย
๑๑๙. ถ้าอยากเป็นคนก้าวหน้า อย่ามัวอิจฉาคนอื่น
๑๒๐. อยากเป็นชายจริงหญิงแท้ อย่าเปลี่ยนแปรประเพณี
๑๒๑. คุณค่าของสัตว์ อยู่ที่กาย คุณค่าหญิงชาย อยู่ที่ความประพฤติ
๑๒๒. ภัยใหญ่ของชีวิต คือความคิดลุ่มหลง
๑๒๓. ถูกบัณฑิตนินทา ดีกว่าถูกพาลยกย่อง
๑๒๔. ถ้าไม่อยากให้ผิดหวัง ให้ระวังอย่าโลภ
๑๒๕. ถ้าไม่อยากให้จิตวุ่นวาย ให้นึกถึงตายไว้บ้าง
๑๒๖. ถ้าไม่อยากเศร้าโศก ให้มองโลกเป็นอนิจจัง
๑๒๗. เป็นอยู่อย่างเกียจคร้าน จะล้างผลาญสมบัติ
เป็นอยู่อย่างประหยัด จะได้สมบัติจากตัวเอง
๑๒๘. เจริญทางวัตถุ จะครุกรุ่นเป็นไฟ
เจริญทางใจ จะแจ่มใสสงบ
๑๒๙. มีธรรมเป็นอำนาจ จะปราศจากเวรภัย
มีอธรรมเป็นใหญ่ เวรภัยจะตามมา
๑๓๐. ความสุขแบบชาวโลก มีทุกข์โศกเป็นผล
ความสุขอริยชน มีผลเป็นความสงบ
๑๓๑. เลิกเห็นแก่ตัวได้เมื่อไร จะสุขใจเมื่อนั้น
๑๓๒. ไม่ทำการงาน คบอันธพาล มั่วสุขสำราญ ไม่นานหมดตัว
๑๓๓. มัวเมาอามิส หลงยาเสพติด ทำการทุจริต ยาพิษสังคม
๑๓๔. อวดดื้อถือตน ไม่ฟังเหตุผล ยุแหย่แฝงกล คือคนทำลาย
๑๓๕. แก้ด้วยการเพิ่ม จะเสริมปัญหา แก้ด้วยปัญญา ปัญหาจะลด
๑๓๖. โลกนี้สับสน เพราะคนมุ่งรบ โลกนี้สงบ เพราะเคารพธรรม๑๓๗. ขยันหมั่นไว้ จะได้ดี แต่อย่ามีความโลภ
๑๓๘. หวังได้ทรัพย์จากการพนัน คือความเพ้อฝันของคนสิ้นคิด
๑๓๙. สองมือ ทำให้รวย เจ้ามือหวย ทำให้จน
๑๔๐. ความหลงใหลอบายมุข คือความทุกข์ของครอบครัว
๑๔๑. ปัญหาเศรษฐกิจและจิตใจ ต้องแก้ไขพร้อมกัน
๑๔๒. การพัฒนาที่ถูกทาง คือการเสริมสร้างคนดี
๑๔๓. ดูคนดี ดูที่การกระทำ ดูผู้นำ ดูที่การเสียสละ
๑๔๔. ศัตรูของประเทศชาติ คือประชาราษฎร์ขาดสามัคคี
๑๔๕. ความคิดริษยา เหตุที่มาของการแตกแยก
๑๔๖. ชีวิตที่ยุ่งยาก เพราะมีความอยากมากเกินไป
๑๔๗. ทุกข์ยากที่อุปาทาน สุขสำราญที่ปล่อยวาง
๑๔๘. หมั่นนึกถึงความตาย คืออุบายแห่งความไม่ประมาท
๑๔๙. คนเกียจคร้านไม่เอางาน คือคนพิการสากล
๑๕๐. คนที่หวังพึ่งโชคชะตา เป็นคนปัญญาอ่อน
๑๕๑. คนที่ท้อถอยเบื่อหน่าย คือคนตายก่อนหมดอายุ
๑๕๒. คนที่มัวเมาเอาแต่เงิน จะห่างเหินจากญาติมิตร
๑๕๓. กินเหล้าเพื่อเข้าสังคม เป็นค่านิยมที่ผิด
๑๕๔. ภัยที่น่ากลัวคือความตาย ทางแห่งความฉิบหายคืออบายมุข
๑๕๕. ไม่หลงของเก่า ไม่เมาของใหม่ เป็นหัวใจการพัฒนา
๑๕๖. คนเก่งๆมีมาก คนที่หายากคือคนดี
๑๕๗. ความวิตกกังวลใจ เป็นโรคร้ายของชีวิต
๑๕๘. ความยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นอุบายสร้างสันติ
๑๕๙. ตัวอย่างที่ไม่ดีในสังคม สร้างค่านิยมที่ให้โทษ
๑๖๐. ความง่ายอยู่ที่ปาก ความยากอยู่ที่ทำ
๑๖๑. ทำดีไม่มีประมาณ ก่อความรำคาญให้คนอื่น
๑๖๒. สู้รบแบบพุทธะ คือการเอาชนะตัวเอง
๑๖๓. ระวังหูของเรา ดีกว่าเฝ้าปิดปากคนอื่น
๑๖๔. เหนื่อยกายหลับสนิท เหนื่อยจิตหลับไม่ลง
๑๖๕. พยับแดดลวงตา โลกมายาลวงใจ
๑๖๖. ไม่หยุดไม่ถึงพระ ไม่ละไม่ถึงธรรม
๑๖๗. ลำบากเพราะการงาน ดีกว่าสำราญแล้วกลุ้ม
๑๖๘. มั่งมีเพราะประหยัด อัตคัดเพราะฟุ่มเฟือย
๑๖๙. คุณความดีมีมาก ส่วนที่หายากคือคนทำดี
๑๗๐. ทำอะไรตามใจว่า สร้างปัญหาให้ตัวเอง
๑๗๑. อามิสเป็นเพียงสิ่งอาศัย ความสุขใจอยู่ที่ความสงบ
๑๗๒. ความสุขที่ได้จากตัณหา มีค่าเท่ากับความทุกข์
๑๗๓. สะดวกนักมักมักง่าย สบายนักมักลืมตัว
๑๗๔. การรู้จักปล่อยวาง เป็นวิถีทางสงบสุข
๑๗๕. เวลาไม่ได้ทำให้คนเสียคน คนต่างหากทำให้เสียเวลา
๑๗๖. เหล้าไม่ได้ทำให้คนเมา คนต่างหากเมาเหล้า
๑๗๗. สัตว์ไม่ได้โหดร้ายกว่าคน คนต่างหากโหดร้ายกว่าสัตว์
๑๗๘. ศีลธรรมไม่ได้เสื่อม คนต่างหากเสื่อมจากศีลธรรม
๑๗๙. ความสุขไม่ได้อยู่ที่ความสมปรารถนา
การรู้จักทำใจเมื่อไม่สมปรารถนาต่างหากเป็นความสุข
๑๘๐. สังคมวุ่นวาย เพราะอบายมุข
๑๘๑. ทำแล้วไม่พูด ดีกว่าพูดแล้วไม่ทำ
๑๘๒. มีทรัพย์อับปัญญา จะพาให้เดือดร้อน
๑๘๓. เป็นอยู่อย่างเรียบง่าย คืออุบายการประหยัด
๑๘๔. แต่งแต่กายไร้ค่า ถ้าไม่แต่งใจ
๑๘๕. คิดเอาแต่ได้ จะเสียใจภายหลัง
๑๘๖. เป็นอยู่อย่างบัณฑิต จะมีชีวิตอย่างปลอดภัย
๑๘๗. จงทำตามความถูกต้อง อย่าทำเพราะความถูกใจ
๑๘๘. ทำอารมณ์ให้ผ่องใส เป็นอุบายแก้ทุกข์
๑๘๙. พัฒนาไปจะไร้ผล ถ้าทุกคนหวังแต่เงิน
๑๙๐. อยู่นานไปจะไร้ชาติ ถ้าขาดความสามัคคี
๑๙๑. คิดไปก็ไร้คุณ ถ้ามัววุ่นอยู่แต่คิด
๑๙๒. ทำไปก็ไร้ค่า ถ้าไม่กล้าจะทำจริง
๑๙๓. ยิ่งทำไปยิ่งได้บุญ ถ้าเกื้อกูลกันและกัน
๑๙๔. ภาวนาไปให้ใจสงบ จะได้พบสันติภาพ
๑๙๕. บอกบุญบ่อยๆ จะถอยศรัทธา บอกถูกเวลา ศรัทธาเจริญ
๑๙๖. ถ้าผูกใจเจ็บ จะเจ็บใจเรา ถ้าเมตตาเขา ใจเราสบาย
๑๙๗.ความคิดริษยา พาใจให้วุ่น เมตตาการุณย์ อบอุ่นไมตรี
๑๙๘. ความกังวลใจ เป็นภัยเป็นพิษ สำรวมความคิด ชีวิตเบิกบาน
๑๙๙. โลกที่สับสน เพราะคนวุ่นวาย จะสุขสบาย เป็นเรื่องของคน
๒๐๐. ไม่มีการสูญเสียใดๆที่น่าเสียใจ เท่ากับการเสียเวลา
อายุที่เราได้นั้น คือชีวิตที่เราสูญเสียไป
๒๐๑. ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด อย่างมีสติและอดทน
๒๐๒. ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
๒๐๓. การทำความดี มีได้ทุกโอกาส
ความประมาท ทำให้พลาดจากความดี
๒๐๔. ความดี ให้ความอิ่มใจในเบื้องหลัง ให้ความสมหวังในเบื้องหน้า
๒๐๕. ความชั่วให้ความขุ่นใจในเบื้องหลัง ให้ความผิดหวังในเบื้องหน้า
๒๐๖. จงรู้จักคิด พูด ทำ อย่างมีสติและอดทน
อย่าปล่อยให้อารมณ์ครอบงำใจ
๒๐๗. จงพอใจในชีวิตของตัวเอง โดยมิต้องไปเปรียบเทียบชีวิตของผู้อื่น
๒๐๘. ยินดีในสิ่งที่ตนได้ พอใจในสิ่งที่ตนมี เป็นคนโชคดีที่สุด
๒๐๙. ไม่ยินดีในสิ่งที่ตนได้ ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี
เป็นคนอาภัพอับโชคที่สุด
๒๑๐. มัวเมาในสิ่งที่ตนได้ หลงใหลในสิ่งที่ตนมี
คือการสร้างเรือนจำขังตัวเอง
๒๑๑. เห็นโทษในสิ่งที่ตนได้ เห็นภัยในสิ่งที่ตนมี คือความเป็นอิสระในโลก
๒๑๒. สิ่งที่แน่นอน คือความไม่แน่นอน
๒๑๓. ติดอยู่กับสมมุติ จะไม่หลุดถึงจริงแท้
๒๑๔. ผู้รู้ไม่พูด ผู้พูดไม่รู้ ผู้รู้ไม่คุย ผู้คุยไม่รู้
๒๑๕. ยอมไม่เป็น เย็นไม่ได้
๒๑๖. อยู่อย่างเรียบง่าย ตายก็หมดห่วง
มีทุกข์เพราะมีเรา อย่ามัวเมาหลงอุปาทาน
๒๑๗. ยิ่งทำก็ยิ่งได้ ยิ่งให้ก็ยิ่งมี ทำชั่วก็หมดดี เมื่อทำดีกลีสูญ
๒๑๘. คนคอยว่าช้า คนมาว่าเร็ว ที่แท้ก็เหลว ช้าเร็วอยู่ที่ใจ
๒๑๙. ดินดีดูที่หญ้า คนมีปัญญาดูที่คำพูด
๒๒๐. ระวังหูของเรา ดีกว่าเฝ้าปิดปากผู้อื่น
๒๒๑. ปลาหมอตายเพราะปาก จะทุกข์ยากหรือได้ดี ก็อยู่ที่ปาก
๒๒๒. ปิดหูซ้ายขวา ปิดตาสองข้าง ปิดปากเสียบ้าง ลุกนั่งนอนสบาย๒๒๓. ใครแช่ง ใครชัง ช่างเถิด ใครเชิด ใครชู ช่างเขา
ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา ใจเรา ร่มเย็น เป็นพอ
๒๒๔. ไปก็ลา มาก็กราบ สิ่งที่ควรทราบและควรทำ
๒๒๕. จงเห็นโทษในสิ่งที่ตนได้ และเห็นภัยในสิ่งที่ตนมี
๒๒๖. อยู่อย่างเรียบง่าย ตายก็หมดห่วง
๒๒๗. ถูกต้อง ดีกว่าถูกใจ ใจดี ดีกว่าดีใจ
๒๒๘. เหนื่อยกายไม่เป็นไร อย่าเหนื่อยใจก็แล้วกัน
๒๒๙. ทำงานต่ำ ด้วยใจสูง ดีกว่าทำงานสูง แต่ใจต่ำ
๒๓๐. แบกโลกอยู่ต่ำ ค้ำโลกอยู่กลาง วางโลกอยู่สูง
๒๓๑. วางตัวให้กลมกลืน อย่าฝืนธรรมชาติ
๒๓๒. โซ่กามล่ามจิต จงพิชิตให้พ้นไป
๒๓๓. งานสำเร็จ ด้วยใจรัก รู้จักเวลา กล้าทำจริง
๒๓๔. พูดดีคำเดียว ดีกว่าพูดชั่วแสนคำ
๒๓๕. พูดจริงดี ทำจริงดีกว่า อาตมาขอสมาทาน
๒๓๖. ร้อยรู้ ไม่สู้ทำจริง
๒๓๗. ไม่รู้อิ่ม ไม่รู้พอ ไม่ระย่อ ขอทำจริง
๒๓๘. รู้ชัด เห็นชัด แจ้งชัด ขัดที่ตัวเรา
๒๓๙. อย่าเชื่อใจอย่าตามใจอย่าปล่อยใจ วินิจฉัย ใช้เหตุผล ค้นปัญหา
มีสติ สัมปชัญญะ และปัญญา ตามรักษา กายจิต นิจนิรันดร์
๒๔๐. มีสติตื่นตัวรู้อยู่ปัจจุบัน สมาธิมั่นปล่อยวางว่างอัตตา
๒๔๑. เบื่อหน่ายคลายวาง สติเป็นกลาง ว่างเบิกบาน
๒๔๒. ไม่พัวพันผูกติด ชีวิตไม่กวัดแกว่ง
๒๔๓. มองโลกในแง่ดี มีเมตตา พาสุขใจ
๒๔๔. ถามใจดู อยู่เพื่ออะไร เกิดมาทำไม ตายแล้วเอาอะไรไปได้บ้าง
๒๔๕. เมื่อไผ่รวมกอกัน ไม่มีวันจะถูกทำลาย
๒๔๖. อันที่จริง เขาอยากให้ เราทำดี แต่เด่นขึ้น ทุกที เขาหมั่นไส้
จงทำดี แต่อย่าเด่น จะเป็นภัย ไม่มีใคร อยากเห็น เราเด่นเกิน
